Korrespondentja fituese e disa çmimeve, Marie Colvin dha njërin sy për të treguar të vërtetën për Luftën Civile të Sri Lankës dhe kur shpërtheu lufta civile në Siri, ajo dha jetën.

Maria Colvin, gazetarja që u hodh në zonat e luftës pa u trembur, ngjante më shumë me një personazh të librave komikë amerikane sesa me një gazetare të punëve të jashtme për gazetat amerikane…dhe kjo nuk kishte të bënte vetëm me syrin e saj, transmeton portali arbresh.info

Colvin shkoi vullnetarisht aty ku shumica nuk do të kishin guxuar.  Ajo shkoi në Homs, Siri ë anën e pasme të një motoçikletë në mes të një lufte civile kur qeveria siriane kishte kërcënuar në mënyrë eksplicite “të vriste çdo gazetar perëndimor të gjetur në Homs”.

Ky mision i rrezikshëm, megjithatë, më 20 shkurt 2012, do të dëshmonte të ishte raporti i fundit i Marie Colvin.

Marie Colvin, edhe pse e lindur në Queens në vitin 1956, gjeti shtëpitë e saj jashtë vendit, në zonat e luftës. Ajo e filloi karrierën e saj në Paris, para se të kalonte më pas në Angli.

Por nuk zgjati shumë dhe ajo kërkonte që karriera e saj të ishte e pavarur. Në vitin 1986, vitin e saj të dytë në mediumet britanike, ajo ishte gazetarja e parë që intervistoi kolonelin Moammar Gadhafipasi Shtetet e Bashkuara bombarduan shtëpinë e tij dhe vranë të bijën e tij të mitur.

Kolonelit i pëlqeu gazetarja, prandaj kërkoi nga ajo që të mbante veshur këpucë të gjelbërta dhe kërkoi ca pika gjaku nga trupi i saj.

Një vit më pas, ajo takoi Patric Bishop, një korrespondent diplomatik për The Times, i cili edhe do të bëhej burri i saj i parë. Ata kishin një martesë të shkurtër pasi Peshkopi kishte një lidhje jashtëmartesore  përderisa Colvin ishte në detyrë.

Megjithatë, Colvin nuk ishte e dhënë pas marrëdhënieve aq sa ishte e dhënë pas karrierës. Ajo u dashurua përsëri dhe u rimartua në vitin 1996 me një gazetarë, Juan Carlos Gumucio, i lindur në Bolivi. Thuhet se marrëdhënia e tyre ishte e stuhishme dhe Gumucio kreu vetëvrasje në 2002.

I njohur për vëmendjen e saj në detaje dhe aftësinë për të humanizuar çnjerëzoren, Colvin nxituan në zona luftarake me një shpërfillje pothuajse të pakujdesshme për jetën e saj dhe shpesh herë më shumë se raportojnë, transmeton portali arbresh.info

Në vitin 1999, kur Timori Lindor po luftonte për pavarësi nga Indonezia, Colvin u vendos brenda një kompleksi të Kombeve të Bashkuara së bashku me 1,500 refugjatë, të gjithë gra dhe fëmijë, të rrethuar nga një milicia indoneziane që kërcënonte të godiste ndërtesën. Gazetarët dhe anëtarët e stafit të Kombeve të Bashkuara njësoj kishin braktisur qytetin. Vetëm Colvin dhe një grup partnerësh qëndruan me të, duke mbajtur vendin për t’i mbajtur njerëzit të sigurt edhe pse bota ishte në dijeni  se çfarë po ndodhte.

Ajo ishte mbërthyer aty për katër ditë. Gjithë rrëfimet e saj më pas krijuan një presion të madh mbi botën që të vepronte. Për shkak se ajo kishte qëndruar atje, refugjatët u evakuan dhe 1.500 njerëz jetuan për të parë një ditë tjetër.

Pasi doli nga mbyllja, ajo kërkoi një votka martini dhe një cigare.

Për Marie Colvin, raportimi i vështirë dhe ekstreme ishte e qartë. “Ka njerëz që nuk kanë zë,” tha ajo. “Ndjej se kam një përgjegjësi morale ndaj tyre, se do të ishte qyqarllëk t’i injoroja. Nëse gazetarët kanë një shans për të shpëtuar jetën e tyre, ata duhet ta bëjnë këtë”.

Për guximin e saj ajo u shpërblye me shumë  çmime, por karriera i kushtoi edhe me një sy.

Në vitin 2001, Colvin vazhdoi punën e saj në Sri Lanka dhe u gjend në mes të një lufte civile. Ajo raportoi brenda territorit të kontrolluar nga rebelët, vetëm që t’i tregonte botës se si qytetarët e atij vendi po vuanin urie. Por më 16 prill të atij viti, ajo pagoi një çmim për guximin e saj. Ndërsa Colvin zbuloi një plantacione të shqisave të udhëhequr nga Tigrat Tamil, fusha u ndez me flakë, dhe patrullarët e ushtrisë së Sri Lankës u përfshinë në luftë. Colvin u gjet e bllokuar.

Ajo ngriti duart dhe thirri: “Jam gazetare amerikane!”. Ajo shpresonte në lirimine  saj, megjithatë, kjo shpresë u zbeh kur para këmbëve të saj shpërtheu një granatë , duke ia marrë edhe syrin e majtë.

Gjëja tjetër që ajo ishte një ushtar duke copëtuar këmishën e saj dhe duke kërkuar trupin e saj për armë. “Pranoje që erdhe të na vrasësh!” dhe e hodhi kështu trupin e saj në pjesën e prapme të një kamioni.

Edhe pse ajo mbijetoi, vuajtja që ajo kaloi në Sri Lanka turpëroi qeverinë, e cila u hap më vonë ndaj gazetarëve të huaj.

Megjithatë, ajo nuk u ndal. Kur Pranvera Arabe u lajmërua, Colvin dontë që të ishte në terren, në Lindjen e Mesme, që të mblidhte tregime që askush tjetër nuk mund t’i mbulonte.

Ajo dha raportimin  e saj të fundit më 21 shkurt 2012, brenda qytetit të Homsit,në Siri.

Ajo ishte me fotografin e saj, Paul Conroy, i cili ishte një ish-ushtar. Ai do të ishte në artilerinë mbretërore. Ai e dinte, duke dëgjuar shpërthimet lart se Homs ishte duke u grumbulluar me 45 shpërthime çdo minutë.

Colvin dhe Conroy kishin hyrë në Homs përmes një stuhie të madhe lufte dhe ato që shikonin ia përcillnin BBC-së dhe CNN-it.

Conroy ishte ai që ishte trajnuar për të shkuar në zonat e luftës dhe pastaj ishte edhe i pari që duhet të kishte thënë se kur duhet të ktheheshin. Ai i tha Colvin, “Çdo kockë në trupin tim po më thotë të mos e bëj këtë”, transmeton portali arbresh.info

“Unë do të shkoj” u përgjigj e prerë dhe kokëfortë Colvin.

Nëse do të kishte më të voglën shancë, Conroy do ta tërhiqte atë, por ajo ishte Marie Colvin, gruaja që ia dha një sy punës së saj, gazetarja që kishte bërë gjumë më shumë në zonat e luftës, sesa në shtratin e saj.

“Pashë një fëmijë që vdes sot,” i tha Colvin BBC, ndërsa ishte në mision. “Një dy vjeçar ishte goditur. Barku i tij i vogël vazhdoi të ngrihej derisa vdiq. “Ajo ndau një video të të plagosurve dhe të vdekurve në spitalin e Homs dhe të babait të foshnjës duke qarë në agoni dhe zhgënjim për humbjen e fëmijës së tij.

Redaktori i saj, Sean Ryan, pas shikimit të raportimit të saj u shqetësua dhe u tmerrua. Ai kërkoi nga ajo që të kthehej menjëherë në shtëpi, por e nesërmja ishte vonë.

Paul Conroy u zgjua mëngjesin e ardhshëm nga zhurma e shpërthimeve. Muret e qendrës së improvizuar të medias që do të ktheheshin në bazën e tyre lëkundeshin.

Ushtria siriane e dinte se ku ishin fshehur ai dhe Colvin dhe po përpiqeshin t’i vrisnin.

Gazetarët brenda u përleshën për të mbledhur gjërat e tyre së bashku dhe Colvin nxituan të merrnin këpucët e saj dhe Conroy mblodhi pajisjet e tij. Por, para se të mund ta bënin, dera shpërtheu nga një granatim.

Fuqia e granatimit e shtyu Conroyn nga dera, ndërsa e la të vdekur gazetaren Marie Colvin. Komandantët e Ushtrisë Siriane të Lirë ndihmuan që Conroy të dilte jashtë dhe, për pesë ditë, ai qëndroi në kujdesin e tyre. Pastaj e lidhën atë në pjesën e prapme të një motoçikletë dhe e ndihmuan të largohej nga Homs.

Trupi i gazetarës mbeti në duart e qeverisë siriane, të cilët më pas deklaruan se ajo ishte vrarë nga terroristët.

“Është luftë dhe kjo hyri ilegalisht në Siri”, tha Presidenti sirian Bashar al-Assad. “Ajo është përgjegjëse për të gjitha që ndodhën”.

“Të raportosh nga një vend lufte do të thotë të shkosh në vendet e shkatërruara nga kaosi dhe vdekja. Dhe pikërisht aty ku asgjë s’merr frymë ti duhet të japësh dëshmi”, tha ajo për Guardian në vitin 2010.

“Kjo do të thotë të përpiqesh të gjesh të vërtetën në një stuhi në mes të propagandës”./Përgatiti: Arbresh.info/